Bret Sergeant Hart (ur. 2 lipca 1957 r., Calgary, Alberta) – kanadyjski wrestler pochodzący z legendarnej rodziny Hartów, siedmiokrotny mistrz świata dwóch największych organizacji wrestlingu WWF oraz World Championship Wrestling. Jego pseudonim Hitman był przyjęty od boksera Thomasa Hearnsa.

Mimo, iż walki Harta były bardzo fizyczne i charakteryzowały się wysokim poziomem technicznym w całej swojej karierze Bret Hart nigdy nie spowodował poważnej kontuzji na swoim przeciwniku. W pracy był bardzo rzetelny, występując w World Wrestling Federation tylko dwa razy nie stawił się na wcześniej zaplanowanej gali z powodów osobistych. Ze względu na swoje techniczne zdolności Hart nazywany był "The Excellence of Execution" (przyjęte od Gorilla Monsoona) oraz "The best there is, the best there was, and the best there ever will be" (cytat z filmu z 1984 roku The Natural).

Od początku 2010 roku znowu pracuje w World Wrestling Entertainment. Od 24 maja 2010 do 21 czerwca 2010 był generalnym menadżerem brandu RAW.
Spis treści
[ukryj]

    * 1 Początki kariery
    * 2 Montreal Screwjob
    * 3 World Wrestling Federation
    * 4 World Championship Wrestling
    * 5 Życie na emeryturze
    * 6 WWE Hall of Fame
    * 7 Powrót do WWE
    * 8 Akcje kończące
    * 9 Akcje rozpoznawalne
    * 10 Gimmicki
    * 11 Zdobyte tytuły i nagrody
    * 12 World Wrestling Federation
    * 13 Linki zewnętrzne

Początki kariery [edytuj]

Urodzony w Calgary Bret był ósmym dzieckiem legendarnego promotora wrestlingu Stu Harta. Dwóch jego szwagrów – Davey Boy Smith, oraz Jim Neidhart osiągnęli duże sukcesy walcząc w ringu. Najmłodszy brat Breta – Owen Hart był uważany za najzdolniejszego wrestlera z rodziny Hartów, zginął w tragicznym wypadku w 1999 roku podczas PPV emitowanej na żywo.

Bret Hart przez wielu fanów był uważany za najlepszego na świecie wrestlera technicznego. Swoją karierę zapaśnika rozpoczął w federacji ojca Stu Harta – Stampede Wrestling znajdującej się w rodzinnym mieście Breta – Calgary. Stu był wielokrotnie managerem młodej gwiazdy, jednak prawdziwe doświadczenia i umiejętności w ringu poznał dzięki Mr. Hito. Doświadczenia w ringu Bret nabywał również w Japonii. W Stampede Wrestling Bret zdobywał wielokrotnie najważniejsze pasy, aż do roku 1984 kiedy to organizacja jego ojca została wykupiona przez Vince McMahon'a. Później został zaangażowany do WWF.
Montreal Screwjob [edytuj]

W listopadzie 1997 w Montrealu podczas gali Survivor Series miał on incydent związany z Bretem Hartem. Doszło tam do słynnego Montreal Screwjob, w którym szef WWF Vince McMahon bojąc się o to, że Bret Hart (który miał odejść do konkurencyjnej federacji WCW) pojawi się z pasem WWE na gali WCW chciał by Bret stracił pas, przed zmianą federacji. Jednakże "Hitman" nie zgadzał się na to. Ustalono, że HBK założy Hitmanowi Sharpshooter, a ten miał się obrócić po czym założyć taki sam chwyt Michelsowi. W walce dochodzi do tego momentu i Vince krzyczy "Ring the Bell" (wal w gong), jakby Bret się poddał. W Kanadzie Shawn nie jest zbyt popularny właśnie przez screwjob, a zwłaszcza dlatego, że przez bardzo długi czas nie przyzwał się, że znał plany McMahona.
World Wrestling Federation [edytuj]

Pierwsze sukcesy w nowej federacji Bret zaczął osiągać dopiero pod koniec lat 80., kiedy to dwukrotnie zdobył pasy World Tag Team Championship jako członek stajni Hart Foundation wraz z Jimem Neidhartem. Pierwotnie managerem tego Tag Teamu był legendarny Jimmy Hart, który stworzył znane do dzisiaj kolory używane przez Breta Harta (różowy i czarny) i przez Hart Foundation. Tag Team w ostateczności przeszedł face turn i pod nazwą "The Pink and Black Attack" rozpoczęli feud z takimi przeciwnikami jak British Bulldogs oraz Demolition.

Na gali WrestleMania VII zespół przegrał tytuły drużynowena rzecz The Nasty Boys, w wyniku czego zawodnicy rozdzielili się i rozpoczęli kariery solowe. Na SummerSlamie 1991 Bret po raz pierwszy zdobył pas – Mistrzostwo Interkontynentalne pokonując Mr. Perfecta dzięki swemu koronnemu Sharpshooterowi. Kilka miesięcy potem Bret stracił ten tytuł na rzecz The Mountiego. Stracił ten pas, ponieważ kończył mu się kontrakt z federacją i nie było do końca wiadomo czy zostanie on przedłużony. Po przegranej jego przyjaciel – Roddy Piper zapowiedział odzyskanie tytułu, co też stało się na gali Royal Rumble 1992. Na WrestleManii VIII Bret pokonał "The Rowdy One" i po raz drugi zdobył Intercontinental Championa. W lipcu 1992 roku Bret Hart pokonał Shawna Michaelsa w pierwszej walce "Ladder Match". Pomysłodawcą tej walki był sam Bret.

Na SummerSlam 1992 Davey Boy Smith pokonał Breta Harta i zdobył pas IC w Anglii na Wembley Stadium z ponad 80 tysięczną widownią na trybunach. Hart po tym czasie dostał status main eventera i rozpoczął batalie o pas WWF World Heavyweight Championship z Riciem Flairem. Pas ten zdobył w Saskatchewan Place. Walka ta nie była nigdy pokazana w telewizji. Podczas tej walki Bret doznał kontuzji pleców, oraz przemieszczony został jego palec.

Tytuł mistrza federacji Bret stracił na rzecz Yokozuny na WrestleManii IX poprzez pomoc managera sumity - Mr. Fuji'ego. Niedługo później, Bret wygrał prestiżowy turniej King of the Ring. Po koronacji jako król ringu, Bret został zaatakowany przez komentatora – Jerry "The King" Lawlera. Lawler rozpoczął feud z całą rodziną Hartów zakończony walką z Bretem na SummerSlam 1993.

Pierwotnie Bret Hart miał stanąć do batalii o tytuł mistrza świata z Hulkiem Hoganem, jednak Hulk Hogan który miał klauzule w kontrakcie pozwalającą mu na układanie swoich walk i nie zgodził się na to. Hulk nie chciał stracić tytułu w walce z mało jeszcze wtedy znanym na świecie wrestlerem. Sam Hogan przeszedł do odwiecznego wroga WWF – World Championship Wrestling.

Między Bretem a młodszym bratem – Owenem rozpoczęły się spięcia, które miały rozpocząć długo oczekiwany feud (Fani oczekiwali walki brat vs. brat po wielkiej koalicji z początku lat 90). Owen był zazdrosny sukcesów Breta. Cała historia rozpoczęła się już na gali Survivor Series 1993 kiedy rodzina Hartów (wraz z Bretem i Owenem) pokonała zawodników Shawna Michaelsa. Owen był jedynym zawodnikiem z drużyny Hartów, który podczas tej walki został wyeliminowany, podczas gdy Bret, Keith oraz Bruce zdołali zakończyć walkę. Za swoją eliminację winił starszego brata i wyzwał go do walki. Bret jednak nie podjął wyzwania i do walki jeszcze w tym czasie nie doszło. Wraz z Lexem Lugerem wygrali Royal Rumble 1994, jako że wyeliminowali siebie nawzajem w tym samym czasie. Feud między Hartami trwał dalej i doprowadził do walki na gali Wrestlemania X, gdzie Bret miał pokazać bratu "gdzie raki zimują"; Owen sensacyjnie jednak wygrał na najważniejszej gali ze starszym Hartem. Nie przeszkodziło to jednak Bretowi pokonać w Main Evencie Yokozuny i zdobył pas wagi ciężkiej.

Na PPV Survivor Series 1994 Bob Backlund, dzięki pomocy Owena Harta pokonał Breta Harta i zdobył WWF Heavyweight Title. Bret kontynuował jednak feud z Bobem Backlundem, zakończony walką "I Quit Match" na gali Wrestlemania XI. Bret pokonał Boba w niecałe 10 minut. Przez większość roku 1995 Bret walczył z mniej znanymi zawodnikami federacji takimi jak Hakushi, Jean-Pierre LaFitte, Isaac Yankem DDS. Pod koniec roku, na gali Survivor Series Bret pokonał Diesela i zdobył ponownie WWF Championship. Kolejny feud Hitmana był z ex-przyjacielem British Bulldogiem pokonując go na In Your House 5. Następne wyzwanie dla Hart`a przyszło na Royal Rumble 96 kiedy to Undertaker próbował odebrać mu złoto. Przez końcem walki na ring wbiegł Diesel i zaatakował Breta co przyniosło mu zwycięstwo przez DQ. To znowu wznieciło konflikt pomiędzy tą dwójką, który miał być rozstrzygnięty na In Your House 6 w Steel Cage Match ale i w tym match`u nie obyło się bez interwencji z zewnątrz. Undertaker wyszedł przez dziurę w ringu w wciągnął w nią Diesel`a, dając Hartowi zwycięstwo. Pas WWF posiadał przez kilka miesięcy, aż do Wrestlemanii XII, gdzie w walce "60-minutes Iron Match" przegrał po dogrywce z HBK Shawnem Michaelsem. Bret zniknął z ringu na 7 miesięcy. Dostał bardzo lukratywny kontrakt z federacji World Championship Wrestling, ale w ostateczności podpisał 20-letni kontrakt z WWF. Po zakończeniu kariery wrestlera, Bret miał być trenerem, oraz zajmować się wyszukiwaniem talentów.

Pod koniec roku 96 "Stone Cold" Steve Austin zaczął wysyłać wyzwania pod adresem Harta w swoich wywiadach. Po wielu obelgach ze srony Austina, Bret w końcu pojawił się z powrotem w WWF. Bret zmierzył się ze Steve`em w bardzo dobrej, trwającej prawie 30 minut walce na Survivor Series 96 której zwycięzcą został Bret. Postanowił on wtedy, że jeszcze raz zostanie World Champem, wyzwał więc Sycho Sid`a na pojedynek, który Bret przegrał z powodu interwencji Michaelsa. Hart musiał wiec wygrać Royal Rumble 1997, aby ponownie zostać #1 pretendentem do tytułu. Niestety nie powiodła mu się ta sztuka ponieważ Austin który został wcześniej wyautowany nielegalnie wrócił na ring i wyrzucił Breta przez liny czego sędziowie oczywiście nie widzieli i uznali zwycięzcą Austina. Następnie Hart, Austin, Taker i Vader zmierzyli się w Fatal- Four Way, którego zwycięzca zostawał nowym mistrzem świata (pas WWF został zawieszony przez HBK`a). Hart zwyciężył i został World Champem po raz czwarty. Niestety nacieszył się tytułem mniej niż 24 godziny, gdyż już następnego dnia stracił go na rzecz Sycho Sida , po tym jak Austin uderzył Hart`a krzesłem.

Hart zaczął kolejny feud z Austinem zmierzając z każdym dniem do przemiany w heela. Bret i Steve zmierzyli się jeszcze raz podczas In Your House 14 którą wygrał Austin przez DQ po tym jak zainterweniowali Hart Foundation. Natępnego dnia ci dwaj zmierzyli się ponownie w Street Fightcie kiedy to Hart doznał konruzji kolana po uderzeniu go krzesłem w kolano przez Austina. Hart nie walczył pzez następny miesiąc, ale wciąż pojawiał się podczas walk Hart Foundation często będąc czynnikiem w ich zwycięstwach. Hart powrócił w lipcu 97 kiedy to Hart Foundation walczyła z Austinem i jego nowymi kolegami, Ken`em Shamrockiem, Goldust`em i Legion Of Doom (Hawk i Animal). Drużyna Bret`a odniosła zwycięstwo po tym jak Owen spinował Austina. Bret udał się na Summerslam 97 jako #1 pretendent do pasa World HW Champion który był w posiadaniu Undertaker`a. HBK (który był specjalnym sędzią tej walki) i Bret mieli kilka sprzeczek w trackie walki a pod koniec, Shawn chciał uderzyć Bret`a krzesłem, ale ten się uchylił i trafiony został Taker. Bret szybko go spinował a Michaels był zmuszony do odliczenia Takera. Bret został World Champem po raz piąty. Potem obronił przez dyskwalifikację pas przed Takerem na One night Only. Hart miał krótkie feudy z Vaderem i Patriotem w zwycięstwach z którymi często pomagał mu British Bulldog. Później Hart znów zaczął feud z Michaelsem który w tym czasie złączył się z Hunterem Hearstem Helmsleyem (Triple H'em), Chyną i Rickiem Rude (początek DX). HBK i Bret mieli się zmierzyć na Survivor Series 97 w Montrealu.

Walka ta była bardzo przez wszystkich oczekiwana i jak się później okazało była jedną z najczarniejszych kart w historri WWF. Wcześniej Hart powiedział McMahonowi, że opuszcza WWF i poprosił Vince`a, by nie musiał tracić tytułu w Montrealu gdzie byli jego najwięksi fani i przyjaciele ale żeby mógł to zrobić na RAW następnego dnia. To miał być ostatni match Breta w WWF. Pod koniec walki Michaels rzeczywiście założył Sharpshooter na Brecie ale wtedy Vince wykrzyczał RING THE BELL (wal w gong) i walka się skończyła a HBK był nowym mistrzem. Screwjob kompletnie zaszokował nie tylko Breta ale i Shawna. Hart splunął w twarz McMahona, wyszedł i już więcej nie pojawił się w World Wrestling Federation.
World Championship Wrestling [edytuj]

Zaraz po pamiętnej gali Survivor Series, Bret Hart dołączył do federacji World Championship Wrestling. Zadebiutował na StarrCade 1997 Bret wmieszał się do walki Hulka Hogana ze Stingiem, przyczyniając się do wygranej Stinga. Po Montreal Screwjobie, Bret stał się w WCW facem na krótki czas, aż do początku roku 1998. Na gali WCW Monday Nitro podczas segmentu Hulka Hogana i Randy Savage`a, pojawił się Bret i nieoficjalnie dołączył do grupy NWO. Jako członek stajni Bret nie był już pushowany na main eventera i rozpoczął batalię o tytuł United States Heavyweight Championship. Po pewnym czasie Bret wyzwał do walki niepokonanego wówczas Goldberga, który wykonał na nim Spear, Bret jednak miał pod koszulką stalową płytę, nokautując w ten sposób przeciwnika. Po tym incydencie Bret na krótki czas odszedł z federacji. Kiedy był gotowy do powrotu, w maju 1999 tragicznie zginął jego młodszy brat – Owen w wyniku wypadku w WWF.

Bret powrócił do wrestlingu 4 października 1999 roku, na gali poświęconej Owenowi. Stanął przeciwko Chrisowi Benoit. W tym samym okresie, jeden z głównym writerów federacji WWF – Vince Russo, podpisał kontrakt z WCW. Russo był pomysłodawcą zmiany tytułów w walce Stinga i Hulka Hogana na gali Halloween Havoc 1999, aby w ostateczności pas został zawieszony. Rozpoczął się turniej o tytuł mistrza federacji rozgrywany na kolejnych Monady Nitro, a zakończony na gali Mayhem. W Walce wieczoru Bret Hart pokonał Chrisa Benoit i po raz pierwszy w karierze został mistrzem świata federacji WCW. Tym samym został pierwszym w historii wrestlingu WWF Triple Crown Championem oraz WCW Triple Crown Championem (posiadał wszystkie tytuły danej federacji). Wyczyn ten powtórzył Chris Benoit w 2004 roku.

Bret uczestniczył w reformacji nWo w składzie Jeff Jarrett, Kevin Nash, Scott Hall, oraz Harris Brothers. Na gali StarrCade 1999 Bret obronił tytuł pokonując Goldberga. To właśnie podczas tej walki zdarzyło się niefortunne kopnięcie przez Billa, które spowodowało ciężką kontuzje i zakończenie kariery zapaśnika przez Breta Harta. Pomimo tego Bret nigdy nie przegrał tytułu mistrza świata. Po zakończeniu kariery pas został zawieszony i odbył się o niego turniej.
Życie na emeryturze [edytuj]

W czerwcu 2002 roku Bret doznał wylewu krwi do mózgu w wyniku wypadku motocyklowego. Hart przeleciał nad motorem i uderzył głową i plecami o betonową ziemię. Po tym wypadku były wrestler został sparaliżowany. Jednak jego rehabilitacja dała zaskakująco dobre rezultaty i już po kilku miesiącach odzyskał niemalże pełną sprawność ciała.

Od roku 2000 relacje pomiędzy Bretem Hartem, a Vincem McMahonem zaczęły się poprawiać. Hart wystąpił w grach komputerowych WWE Day of Reckoning, oraz WWE SmackDown! vs. RAW. Na swojej stronie napisał nawet, że chciałby się zmierzyć w pożegnalnej walce z Kurtem Angle, jednak do tej nie doszło.

W połowie 2005 roku WWE ogłosiło powstanie DVD poświęconego życiu legendarnego wrestlera. Pierwotnie miało nazywać się ono Screwed: The Bret Hart Story, w większej części poświęconej Screw Jobie w Montrealu. 3 sierpnia 2005 roku nastąpiło spotkanie wrestlera z Vincem, dotyczyło ono treści DVD. Bret dostał pewną władzę nad produkcją i została ona przemianowana na "Bret “Hit Man" Hart: The Best There Is, The Best There Was, The Best There Ever Will Be”. Dodatkowo na bonusowej płycie DVD znalazły się ulubione walki Breta Harta ze swojej zapaśniczej kariery. Materiał oficjalnie pojawił się w sprzedaży 15 listopada 2005 roku.

16 listopada 2006 roku Bret pojawił się po raz pierwszy od 9 listopada 1997 roku w WWE w programie Byte This. W listopadzie 2005 roku Bret wziął również udział w sesji autograficznej wspólnie z gwiazdami WWE – Jerry Lawlerem, Carlito i Kurtem Angle. Wtedy też w wywiadzie powiedział, że wybaczył dawnemu przyjacielowi sędziemu – Earlowi Hebnerowi udział w incydencie montrealskim.
WWE Hall of Fame [edytuj]

16 lutego 2006 roku na RAW zostało ogłoszone, iż Hart został zaproszony do hali gwiazd WWE – Hall of Fame. We wcześniejszych latach Bret nie był tym zainteresowany, jednak nagranie wspólnego DVD zmieniło jego nastawienie w tej sprawie. Bret zastrzegł sobie tylko to, że na ceremonii nie może pojawić się Shawn Michaels, Hart odmówił także otrzymania zapłaty od WWE za uczestnictwo w gali. Hart został poproszony przez Vince’a McMahona o udział w walce albo w segmencie na gali Wrestlemania 22, jednak ten na to się nie zgodził.

Do hali gwiazd, 1 kwietnia Bret Hart został wprowadzony przez "Stone Cold" Steve’a Austina.

14 lipca 2006 roku Bret Hart został dodany do Lou Thesz Professional Wrestling Hall of Fame – organizacji będącej instytutem i muzeum wrestlingu, znajdującym się w Newton.
Powrót do WWE [edytuj]

Wrócił na pierwszym Raw 2010 roku jako RAW Guest Host i pogodził się z Shawnem Michaelsem. To jednak nie udało się z Vincem McMahonem, który kopnął go poniżej pasa. Następny raz pojawił się na gali 1 lutego i żądał wyjaśnienia tego, co się stało. Mimo że został zaatakowany przez Batistę, to Vince opluł go. 2 tygodnie później Hart pożegnał się z fanami, lecz chwilę później padł ofiarą wypadku, w którym poważnie uszkodził nogę. Całe to zamieszanie okazało się być tylko popisem kaskaderskim. Na WrestleManii XXVI Bret zrewanżował się Vincowi za wszystkie zniewagi po swym koronnym Sharpshooterze. 17 maja Bret Hart Pokonał The Miz'a i jest nowym United States Championem. Na RAW 24 maja 2010 Bret Hart został Generalnym Menadżerem RAW. Na tym samym RAW odbyła się walka pomiędzy The Mizem i R-Truthem o US Championship. Wygrał ją R-Truth i został nowym mistrzem Stanów Zjednoczonych. Hitman został zwolniony ze stanowiska Generalnego Menadżera RAW przez Vinca McMahona 21 czerwca 2010. Na Summer Slam organizowanym w Los Angeles jako członek drużyny Johna Ceny w walce 7 on 7 handicap match przeciwko wszystkim Rookies I sezonu NXT
Akcje kończące [edytuj]

    * Sharpshooter
    * Spike piledriver

Akcje rozpoznawalne [edytuj]

    * Bridging German suplex
    * Inverted atomic drop
    * Ringpost figure four leglock
    * Russian legsweep
    * Second rope elbow drop
    * Side backbreaker
    * Snap suplex
    * Superplex
    * Victory roll
    * Hart Attack (z Jimem Neidhartem)

Gimmicki [edytuj]

    * "The Hitman"
    * The Excellence of Execution
    * The Best There Is The Best There Was And The Best There Ever Will Be
    * The Pink And Black Attack.

Zdobyte tytuły i nagrody [edytuj]

    * Pro Wrestling Illustrated
          o PWI uplasowało go na miejscu #1 w roku 1993 i 1994 w PWI 500
          o PWI uplasowało go na miejscu #4 z najlepszych 500 wrestlerów w "PWI Years" w 2003
          o PWI uplasowało go na miejscu #37 z najlepszych Tag Team’ów w "PWI Years" (z Jimem Neidhartem)
          o PWI Most Inspirational Wrestler Award (1994)
          o PWI Comeback of the Year Award (1997)
          o PWI Most Hated Wrestler Award (1997)
          o PWI Feud of the Year Award (1993) przeciwko Jerry Lawler
          o PWI Feud of the Year Award (1994) przeciwko Owen Hart
          o PWI Match of the Year Award (1992) przeciwko Davey Boy Smith
          o PWI Match of the Year Award (1996) przeciwko Shawn Michaels
          o PWI Match of the Year Award (1997) przeciwko "Stone Cold" Steve Austin
          o PWI Editor’s Award (2003)

    * Stampede Wrestling
          o 6x Stampede Wrestling North American Heavyweight Champion
          o 2x Stampede Wrestling British Commonwealth Mid-Heavyweight Champion
          o 5x Stampede Wrestling International Tag Team Champion (3 razy z Keith Hartem, 1x z Jimem Neidhartem, 1x z Leo Burkem)

    * World Championship Wrestling
          o 2x WCW World Heavyweight Champion
          o 4xWCW United States Heavyweight Champion
          o 1x WCW World Tag Team Champion (z Billem Goldbergiem)
    * World Wrestling Entertainment
          o 1x WWE United States Champion

World Wrestling Federation [edytuj]

    *
          o 5x WWF World Heavyweight Champion
          o 2x WWF Intercontinental Heavyweight Champion
          o 2x WWF World Tag Team Champion (z Jimem Neidhartem)
          o 1994 Royal Rumble winner (z Lexem Lugerem)
          o 1991 i 1993 King of the Ring
          o Drugi w historii Triple Crown Champion
          o 2006 WWE Hall of Fame inductee
          o Hart był szóstym z jedenastu zawodników, którzy zdobyli WWF i WCW World Championship

    * Wrestling Observer Newsletter
          o Jest członkiem Wrestling Observer Newsletter Hall of Fame (dodany w 1996)
          o 1993 Feud of the Year (vs Jerry Lawler)
          o 5 Star Match: vs. Owen Hart (WWF SummerSlam, 29 sierpnia 1994: Steel Cage match)
          o 5 Star Match: vs. Steve Austin (WWF Wrestlemania 13, 23 marca 1997: "I Quit" match)
          o 1997 Feud of the Year (z Owenem Hartem, Jimem Neidhartem, Davey-Boy Smithem i Brianem Pillmanem vs Steve Austin)
          o 1997 Match of the Year (vs Steve Austin).